Jos Delbeke – DG Climate Action Europese Unie

Jos Delbeke is directeur-generaal van het ‘ climate action’ programma van de Europese Unie.

Stephan De Brouwer & Kristel Muls – McDonald’s België

Met Kristel (Communicatieverantwoordelijke) had ik reeds over duurzaamheid bij McDonald’s gesproken.  Ik was aangenaam verrast toen Stephan (CEO) instemde om samen met haar een gesprek in de diepte aan te gaan!

Somebody that I used to Know – Walk off the earth

Een fragiel liedje, grote dosis kwetsbaarheid, gebracht op een originele, co-creatieve manier…

Faciliteren

Ik heb reeds verteld dat je voor MVO 2.0 veel hebt aan imagneering momenten, maar hoe faciliteer je als coach nu zo een co-creatieve oefening?

Bart Goderis – Bio-geïnspireerde professor

Bart is onderzoeker aan de Katholieke Universiteit Leuven in het departement Chemie.  Akkoord, de techniek alleen zal niet borg staan voor een duurzame wereld.  Deze man draagt in elk geval zijn steentje bij…

LEED

‘Leadership in Energy in and Environmental Design’ , daar staat deze afkorting voor. 

Het is een certificeringssysteem voor ‘groene’ gebouwen, ontworpen door de USGBC, de U.S. Green Building Council, waarbij het ontwerpen van gebouwen vanuit verschillende ooghoeken wordt bekeken.

Het is de bedoeling dat bij het ontwerpen en bouwen rekening wordt gehouden met

• Energie(besparing)
• Waterverbruik
• CO2 uitstoot
• Kwaliteit de leefomgeving in het gebouw
• Kwaliteit van het milieu rond het gebouw
• Gebruik van grondstoffen
• Impact op de omgeving

CSR 2.0

Zoals ik het zie is MVO 2.0 (of CSR 2.0) een samensmelting van co-creatie, het bewandelen van het chaordische pad met het genereren van Shared Value voor ogen, en dit alles overgoten met een grote saus van Goesting! 

Niet omdat het moet van overheidswege, of vanuit druk van klanten, maar gewoon omdat je als organisatie voelt dat je niet anders kan.  Niet omdat het nu eenmaal bon-ton is,  maar omdat je heel veel goesting hebt om dat wereld een positieve draai te geven.  Niet saai, niet met het opgeheven wijsvingertje, maar met een verschrikkelijk postitieve attitude.  Niet MVO ergens goed verstopt in een solitair departementje, maar doorleefd in alles wat je doet. 

Bij dit alles hou je dan rekeningen met de ‘beperkingen’ van de planeet, en van de mensen (en andere schepselen) die ze huisvest.  Vergeet niet dat die consumenten ook werknemers zijn, die er niet mee gediend zijn uitgeperst te worden als een citroen, die recht hebben op waardig werk (ik ben een Daensist, weet je…), die graag vol leven terug naar huis gaan na een deugddoende dagtaak.

Zero to landfill

In het natuurlijk eco-systeem bestaat geen afval, dus ook geen afvalbergen of storten.  Waarom hebben wij mensen dan niet zo een systeem?  Waarom zetten wij onze troep steeds op de stoep?

In de industrie bestaan mooie voorbeelden om zo veel mogelijk  ‘afval’ op een of andere manier te hergebruiken. 

Colruyt zet zijn organisch afval via vergassing om in electriciteit, net als park Molenheide dat varkensmest van de nabijgelegen boer gebruikt om zijn bungalows van stroom te voorzien.

In de autoindustrie gebeurt ook heel wat, bij Subaru en DAF trucks bijvoorbeeld.

Toen Xerox vond dat het ook iets diende te doen, heeft het zijn managment team voor een aantal dagen (welliswaar goed begeleid) de wilde natuur ingestuurd, om verbinding te zoeken met zichzelf en de aarde.  Op de terugweg passeerden ze ‘toevallig’ langs een stort, waar een Xerox lag te verkommeren.  De werknemers zijn nadien co-creatief in gang geschoten, met als resultaat het ontwerp en de productie van de 265DC. een machine die voor 97% recycleerbaar is.

Trouwens, luidt de slogan van Van Gansenwinkel niet ‘afval bestaat niet’…

Co-creatie, co-constructie, crowdsourcing

Ik denk dat deze termen veel met elkaar te maken hebben, en soms inwisselbaar zijn.   Het komt telkens neer op een bottom-up strategie om tot realisaties te komen, en dit in tegenstelling met de klassieke top-down benadering.

Het is in elk geval een creatieve broedplaats!

Scheefgezakte lavabo

Indien ik me niet bedrieg maakte scheefgezakte lavabo ooit deel uit van een scheldtirade van Urbanus. 

Bij ons was het op 2 januari een trieste realiteit.  Het badkamermeubel dat degelijk en robuust door mijn vader zaliger was gemaakt (zoals zo veel van onze meubelen) hing schots en scheef aan de badkamerwand…

‘Wie heeft dat gedaan?’ Niemand van ons gezin die van iets wist.  En dat zal waarschijnlijk ook wel zo zijn.  Iedereen leunt er wel eens op, het zakt beetje bij beetje, niemand is finaal verantwoordelijk op het moment dat het fout gaat.

Ik was er kapot van. Dingen die in maatschappij ‘fout’ gaan, vastdraaien, spiegelen zich ook in ons gezin.  In de maatschappij nemen mensen ook niet gemakkelijk verantwoordelijkheid voor het gemeenschappelijke, het gemeen.

Als ontwikkelingsgericht coach blijf ik niet bij de pakken zitten.  Dit weekend ga ik de gezinsleden optrommelen om samen het probleem te verhelpen.  Hoe, dat weet ik nog niet, dat gaan we co-creatief bekijken.